Նորագույն գրականություն․ Սիլվա Կապուտիկյան

Սիլվա Կապուտիկյանն այն գրողներից է, որ պատիվ եմ ունեցել ապրել իր ողջ լինելու ընթացքում: Երևի թե բոլորս ենք մանկապարտեզում, տարրական դասարանաում սովորել ենք նրա «Խոսք իմ որդուն» բանաստեղծությունը, կամ էլ՝ ծնողներն են սովորեցրել:

Յուրաքանյուր բանաստեղծություն՝ տարբեր տարիքում ընթերցեցլիս, հասկանում ես մի այլ ձև: Օրինակ՝ երբ փոքր էի, ուղղակի անգիր էի սովորել, իմաստի մասին այդքան էլ չէի մտածում: Բայց երբ հիմա վերընթերցում եմ այն, հասկանում եմ, որ այն, իրականում, ունի իր ասելիքը: 

Լսիր, որդիս, պատգամ որպես,

Սիրող քո մոր խոսքը սրտանց,

Այսօրվանից հանձնում եմ քեզ,

Հայոց լեզուն հազարագանձ:

Կտրել է նա հանց աստղալույս,

Երկինքները ժամանակի,

Շառաչել է խռովահույզ,

Սլաքի հետ Հայկյան նետի:

Ու Մեսրոպի Սուրբ հանճարով,

Դարձել է գիր ու մագաղաթ,

Դարձել է հույս, դարձել դրոշ,

Պահել երթը մեր անաղարտ:

Նրանով է մայրս ջահել

Ինձ օրորոց դրել մի օր,

Հիմա եկել մեզ է հասել

Նրա կարկաչը դրավոր:

Պահիր նրան բարձր ու վճիտ,

Արարատի Սուրբ ձյունի պես,

Պահիր նրան սրտիդ մոտիկ,

Մեր պապերի աճյունի պես:

Ու տես որդիս, ուր էլ լինես,

Այս լուսնի տակ ուր էլ գնաս,

Թե մորդ անգամ մտքից հանես,  

Քո Մայր լեզուն չմոռանա'ս...

Բանաստեղծության հիմնական իմաստը պատգամնն է՝ պահել ու պահպանել Հայոց լեզուն, և ոչ մի դեպքում թույլ չտալ, որ այն մոռացվի ու կործանվի: Չէ՞ որ այն եկել է դարերի խորքից, անցել բազում փորձությունների միջով, բայց երբեք չի վերացել, այն միշտ մնացել է կենդանի: 

Սա, իրականում, պատգամ է յուրքանչյուրին, որպեսզի բազմադարյան Հայոց լեզուն փոխանցվի սերնդե սերունդ, և այս դեպքում, Սիլվա Կապուտիկյանն ասում է, որ անգամ մորդ սրտիցդ հանելու դեպքում, Հայոց լեզուն, քո Մայր լեզուն, երբեք չմոռանա՛ս: