Լևոն Շանթի «Հին աստվածներ» պիեսը, ըստ իս, կնոջ և Աստծո «կռվի» մասին է: Հակիրճ պատմեմ սյուժեն:
Սևանա լճի կղզում իշխանուհի Մարիամի միջոցներով եկեղեցի է կառուցվում։ Եկեղեցու վանահայրը սպասում է շինարարության ավարտին, որ ի վերջո
կարողանա
նվիրվել
Աստծուն,
հավատին:
Իշխանուհու եղբայրն իր դստեր հետ լաստով գալիս է՝ տեսնելու քրոջ կառուցած եկեղեցին։ Հանկարծ փոթորիկ է սկսվում, որը շրջում է լաստը: Մի երիտասարդ աբեղա փրկում է իշպանի դստերը՝ Սեդային: Այդ օրվանից աբեղան կորցնում է իր հոգու և մարմնի խաղաղությունը: Սեդան հաճախ
տեսիլքի
ձևով
հայտնվում
է
աբեղային
և
ասում,
որ
վերադառնա
աշխարհիկ
կյանք:
Սակայն
աբեղան
կուսակրոն
վանական
է,
ուստի
չի
կարող
ամուսնանալ:
Նա
ամբողջ
պիեսի
ընթացքում
փորձում
էր
գտնել
ճիշտ
ուղին,
որը
կվերադարձներ
իր
հոգու
ներդաշնակությունը:
Այս
ամենը
աբեղան
պատմեց
եկեղեցու
Վանահորը,
որ
խորհուրդ
է
տալիս
ազատվել
կնոջ
հանդեպ
տածած
սիրուց,
վերադառնալ
հոգևոր
կյանք,
ամբողջովին
նվիրվել
եկեղեցուն:
Բայց,
իրականում,
Վանահայրը
նույնպես
սիրահարված
էր:
Նա
երիտասարդ
ժամանակ
սիրել
էր
իշխանուհուն,
բայց,
այունամենայնիվ,
մոռացել
նրան
ու
նվիրվել
եկեղեցուն:
Սակայն
երբ
նրանք
նորից
տեսան
իրար,
Վանահայրը
հասկացավ,
որ
իր
մեջ
սերը
դեռ
չի
մարել:
Վերջում աբեղան՝ չկողմոնորշվելով՝ ո՞ւմ ընտրել, կնո՞ջը, թե Աստծուն, նա ինքնասպան եղավ:
Վանահայրը ցանկանում էր քանդել եկեղեցին, քանի որ այն իր և իշխանուհու սիրո խորհրդանիշն էր, բայց մյուս վանականները չհամաձայնվեցին:Վանահայրը վերջնականապես
հեռացավ
կղզուց,
և
որոշեց
փնտրել
մի
վայր,
ուր
պետք
է
կառուցի
իր
եկեղեցին. «Հիմքը
իմ
բանականությունս
պիտի
ըլլա,
սյուները՝
իմ
կամքս,
ու
գմբեթն
ալ
ըլլալու
է
հավատս»
Բոլորս պետք է մեր հոգում ունենանք այսպիսի հիմքով, սյուներով ու գմբեթով եկեղեցի, քանի որ ճշմարիտ հավատը ոչ թե ֆիզիկապես պետք է արտահայտել, այլ հոգեպես: Հավատացեք ձեզ համար, ձեր ներսում:
Ըստ իս, այս «կռվում» ոչ Աստված հաղթեց, ոչ էլ կինը: Բնականաբար, սա պիես է, ուստի պետք է չափազանցված լինի, բայց, ըստ իս, այս ստեղծագործության մեջ ամեն ինչ շատ է ծայրահեղության
հասցրած:
Հիմա
ամենևին
էլ
այսպես
չէ.
եթե
աբեղան
սիրահարվում
է,
կարող
է
թողնել
իր
«աշխատանքը»,
վերադառնալ
աշխարհիկ
կյանք
և
ամուսնանալ:
super
ReplyDelete